Waris Dirie w wieku 5 lat została poddana rytualnemu obrzezaniu. W wieku 13 uciekła z domu, gdyż miała zostać wydana za mąż za 61-letniego mężczyznę. W wieku 20 lat została modelką, a następnie ambasadorką ONZ walczącą przeciwko okaleczaniu kobiecych narządów płciowych. W tej książce opowiada o swojej nowej, białej ojczyźnie i tęsknocie za Czarnym Lądem. Krytycznie przygląda się sytuacji panującej w Afryce. Nie szczędzi ostrych słów na temat bogactwa klasy panującej i nędzy zwykłych ludzi, wszechpanującej korupcji i bezsensu tzw. pomocy z Zachodu. Znajdziemy tu także wiele opisów z prywatnego życia autorki, dotyczących jej mieszkania w Polsce, narodzin syna Leona czy też premiery filmu "Kwiat pustyni" podczas festiwalu w Wenecji.

Dlaczego wokół nas jest tyle przegranych kobiet, ukrywających się pod maskami fałszywego szczęścia, tyle samotnych w nienawiści, które nie przepuszczą żadnej okazji, aby podstawić nogę, dosolić do żywego, nawet najbliższej przyjaciółce. Mowa jest oczywiście o tych, które zniszczyły swoje lustra i nie poznają nigdy swojej prawdziwej twarzy - nie dowiedzą się, czy jest to oblicze harpii, piranii czy anioła. Może ta książka o ukrytych pragnieniach i lękach pomoże kobietom poznać własną prawdziwą twarz.

Waris urodziła się w Somalii, w plemieniu pustynnych wędrowców, wychowała się pośród kóz, bydła i wielbłądów.W wieku 13 lat dziewczęta z tego plemienia są poddawane rytuałowi obrzezania i wydawane za mąż. Jednak bohaterka książki została poddana obrzezaniu w wieku około 5 lat, a miała być wydana za mąż dopiero w wieku 13 latTe dwa wydarzenia zaważyły na całym przyszłym życiu Waris.

Piękna, ale też pełna szczerze opisanego okrucieństwa autobigraficzna opowieść młodej Somalijki zmuszonej do opuszczenia ojczyzny.Nura Abdi dopiero w Europie zrozumiała, że nie wszystkie kobiety noszą na sobie okrutne piętne rytualnego obrzezania. Po latach wstydliwego milczenia zdecydowała się przemówić. Jej książka to opowieść pełna tęsknoty za utraconą ojczyzną, z której została brutalnie wyrwana. To rozpaczliwe ostrzeżenia przed bezmyślnym zabiegiem, które poddawane są miliony somalijskich dziewczynek.

Majjada opowiada amerykańskiej dziennikarce o wstrząsających losach irackich kobiet za reżimu Saddama Husajna. Historia Majjady jest zupełnie niewiarygodna. Kobiety te przeżywają cierpienia, tortury, strach przed egzekucją, tęsknotę za rodzinami. Wtrącona do więzienia, dzieliła celę z siedemnastoma "kobietami cienia", nie znającymi nawzajem swych imion i twarzy, bez szans na proces i ujawnienie ich losu. Aby nie dopuścić do siebie krzyków innych więźniów, opowiadały o swoim życiu. Teraz ich historie ujrzały światło dzienne.

Przewodnik po czasach wiktoriańskich, odsłaniający tajemnice naszych prababek. Porusza dziewiętnastowieczne sprawy wstydliwe, tematy nieskromne, nieprzyzwoite i wprowadzające kobiety dwudziestego pierwszego wieku w zdumienie: jak kobiety radziły sobie z podpaskami, nie nosząc majtek, dlaczego smarowały sobie twarze arszenikiem, w imię czego budziły się zlane zimnym potem, przerażone, że poprzedniego wieczora podczas kolacji położyły łyżkę do zupy po niewłaściwej stronie widelca do serów.
Autorka z ogromnym poczuciem humoru pokazuje prawdę o czasach urzekających nas w książkach i filmach, które po zajrzeniu za kurtynę odsłaniają potworne warunki sanitarne, opiekę medyczną podpierającą się myśleniem magicznym, noszone obowiązkowo gorsety, czyli garderobę miażdżącą kości, oraz obowiązujące absolutnie obłąkane obyczaje społeczne; na pięknych sukniach widnieją plamy z sadzy i potu; smakowite uczty są przyrządzane z roślin konserwowanych sposobami budzącymi spore wątpliwości oraz z produktów mięsnych nieprzechowywanych w lodówce, a na dodatek przygotowywanych niemytymi rękami.
Kobiety musiały udowadniać, że są silne, inteligentne i godne szacunku. Każde kolejne pokolenie zrzucało krok po kroku protekcjonalne więzy, ścierało warstwa po warstwie specyficzny brud zalegający w umysłach ich potomkiń.
I to właśnie dzięki temu i ty, i ja możemy nosić majtki. I kandydować na urząd prezydenta. I rozwodzić się z mężczyznami, którzy nas krzywdzą. I wykonywać taką pracę, jaką chcemy albo jaką musimy wykonywać, aby nasze życie było takie, jak sobie wymarzyłyśmy.

Miałam siedem lat i zostałam obrzezana. Ta książka to krzyk kobiety, która jeszcze przed autorką Kwiatu pustyni odważyła się zaprotestować przeciwko barbarzyńskiemu obrzędowi Dwie kobiety schwyciły mnie i zaciągnęły do pokoju. Stojąca za mną obejmuje moją głowę, a jej kolana miażdżą mi ramiona strasznym ciężarem; druga rozkłada mi nogi i mocno trzyma za kolana. Nie można opisać tego okropnego bólu.W Senegalu, gdzie urodziła się Khady, kilkuletnie dziewczynki zostają obrzezane, "oczyszczone" - do modlitwy i dla męża. Tak nakazuje tradycja. Ta sama tradycja nakazuje kobiecie całkowite poddanie się woli mężczyzny, najpierw ojca, potem męża. Jej ciało należy tylko do niego. Tamtego dnia siedmioletnia Khady nie wiedziała, że jej los został przypieczętowany. Że całe jej dalsze życie zdeterminuje ta okropna chwila: przerażenia, krwi, żyletki pozbawiającej ją na zawsze kobiecej seksualności. A jeszcze wczoraj była beztroskim dzieckiem, bezpiecznym z mamą, tatą i ukochanymi dziadkami. Szczęśliwą dziewczynką gotową stać się nastolatką, a potem kobietą - stworzoną do miłości, której tak pragnęła. Brutalny obrzęd odebrał jej na zawsze te marzenia. A był zaledwie wstępem do dalszego dramatu. Khady ma trzynaście lat, kiedy zostaje wydana za mąż. Zaaranżowany ślub z nieznanym, starszym o dwadzieścia lat kuzynem z Francji oznacza, że musi wyjechać do Paryża. Tu wszystko jest inne. Lecz w zamkniętej społeczności senegalskich imigrantów kobietę traktuje się tak jak w Afryce. Bita, gwałcona, szesnastoletnia Khady rodzi pierwsze dziecko. Nawet tu, we Francji, musi być posłuszna mężowi, tradycji. Nie może protestować, gdy drastycznemu rytuałowi zostają poddane jej córeczki. Nie może nawet być na pogrzebie własnego dziecka...W Khady rodzi się bunt. Wyklęta przez otoczenie, znieważana i zastraszana rozpoczyna walkę o lepszy los - dla siebie i swoich dzieci. O prawo do bycia kobietą. Dziś Khady jest znaną bojowniczką o prawa afrykańskich kobiet. Występuje na forum ONZ-u i UNICEF-u, działa w GAMS, organizacji walczącej z seksualnym okaleczaniem kobiet. Jej wstrząsająca autobiografia, jeszcze przed książkami słynnej modelki Waris Dirie, otworzyła światu oczy na dramat rozgrywający się nadal w wielu afrykańskich wioskach. Dokonywane na bezbronnych dzieciach okrucieństwo. Barbarzyńską tradycję, która wciąż niesie cierpienie fizyczne i psychiczne milionom kobiet w imię religii i obyczaju.Ta książka to protest przeciwko przemocy oraz przykład odwagi, siły i determinacji.Khady nie zdoła cofnąć czasu. Jej rany wciąż krwawią. Ale ma nadzieję, że zdoła uchronić przed potworną krzywdą choćby jedną dziewczynkę. Bo każda kobieta, która jej doznała, pozostaje na całe życie okaleczona...

Nahid dowiaduje się, że jej ukochana siostra Pari zginęła w wypadku. Takprzynajmniej utrzymuje cała jej rodzina.Ale coś nie daje Nahid spokoju. Podejrzewa, że prawda może być zupełnieinna.***Jako nastolatki Nahid i Pari były sobie bardzo bliskie. Wspólnie marzyły okarierach artystek, dalekich podróżach.Póżniej wszystko się zmieniło.Nahid wyjechała do Stanów Zjednoczonych, skończyła studia, robiła karierę.Pari została w Iranie, zmuszona do małżeństwa z obcym starszym mężczyzną.Dziś Nahid musi zmierzyć się z przeszłością i odkryć, jak naprawdę wyglądałożycie jej siostry.

Wstrząsający dalszy ciąg autobiografii Za zasłoną strachu. Samia Shariff znalazła spokojną przystań. Wraz z dziećmi rozpoczyna nowe życie w Kanadzie. Czuje, że ma dług wobec losu za otrzymaną (i wykorzystaną) szansę ucieczki z Algierii - kraju, w którym nie pozwala się kobietom decydować o własnym losie. Od wczesnego dzieciństwa zafascynowana Egiptem, w 2006 roku Samia wyrusza na wyprawę. Wycieczka szybko zamienia się w podróż przez piekło. Autorka nie potrafi przejść obojętnie obok tragicznej doli kobiet pohańbionych - odprawionych przez mężów, skazanych na pogardę i życie w nędzy, pozbawionych jakichkolwiek praw. Samia postanawia zrobić wszystko, by nagłośnić ten problem i ulżyć tysiącom nieszczęśliwych kobiet. Pochłonięta nową misją, na ruchliwym kairskim skrzyżowaniu dostanie dar od losu - miłość.

Po dwóch bestsellerowych książkach Kwiat pustyni i Córka nomadów, Waris Dirie napisała kolejną , bardzo osobistą i niezwykle poruszającą . Jako pierwsza kobieta zaczęła mówić o okrutnym rytuale obrzezania dziewcząt. Tej torturze, bardzo często zagrażającej życiu, poddawane są nadal dziewczęta nie tylko w Afryce i na Wschodzie, ale również w Europie. I właśnie o wydarzeniach, z jakimi zetknęła się w Europie, o spotkaniach z ofiarami i katami opowiada w swojej książce.